معلم چوآمد به ناگه کلاس چو شهري فروخفته خاموش شد سخن هاي ناگفته درمغزها
به لب نارسيده فراموش شد معلم زکارمداوم مدام غضبناک وفرسوده وخسته بود
جوان بود و درعنفوان شباب جواني ازاو رخت بربسته بود سکوت کلاس غم آلوده را
صداي درشت معلم شکست: "بيا احمدک درس ديروز را بخوان تا ببينم که سعدي چه گفت"
ولي احمدک درس ناخوانده بود به جزآنچه ديروز آنجا شنفت زبانش به لکنت بيفتاد وگفت:
"بني آدم اعضاي يکديگرند که درآفرينش زيک گوهرند چو عضوي به دردآورد روزگار
دگرعضوهارا نماند قرار توکز...کز...کز..."
واي!يادش نبود جهان پيش چشمش سيه پوش شد
نگاهي به سنگيني از روي شرم به پايين بيفکند و خاموش شد صداهاي محنت زهرسو بلند...
بگفتا معلم به لحنی گران: "چرا احمد کودن بي شعور نخواندي چنين درس آسان بگوي
مگرچيست فرق تو باديگران؟" خدايا چه مي گويد آموزگار مگر او نداند كه در اين ديار
كه چه فرق است مابين او و و آن كس كه بي حد زر و سيم داشت
خدايا چه گويد بگويد حقايق بلند به شرمي كه از خشم وي بيم داشت
به آهستگي احمد بينوا چنين گفت با قلب چاک که:"آنان به دامان مادر خوشند
ومن بي وجودش نهم سر به خاک به آنان جز به مهر و خوشي نگفته کسي تا کنون يک سخن
من اما به اجبار و از ترس مرگ کنم با ﭘدر پينه دوزي و کار ببين دست پرپينه ام شاهد است..."
معلم بکوبيد پا برزمين: " به من چه که مادر زکف داده اي به من چه که دستت پراز پينه است
رود يک نفر سوي ناظم که او به همراه خود يک فلک آورد نمايد پرازپينه پاهاي او
به چوبي که بهر کتک آورد." چو او اين سخن از معلم شنيد ز چشمان او کور سويي جهيد
به ياد آمدش شعر سعدي وگفت: "ببين يادم آمد کمي صبر کن تامل خداراتامل دمي
توکزمحنت ديگران بي غمي
نشايد که نامت نهند آدمي......
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند